O książce: rok / Zdjąłem kaptur i wyprostowałem zmierzwione włosy. - Nie poznajesz? Dosłownie słyszałem, jak pracuje jej mózg. „Lesanska, pozwól mi przepisać moją pracę domową” – postanowiłem jej pomóc i przypomniałem jej najczęściej wypowiadane przeze mnie zdanie. Zamarła, wciąż dziwnie marszcząc brwi, po czym lekko przechyliła głowę i jej oczy rozszerzyły się. I zdałem sobie sprawę, że w końcu mnie rozpoznała. - Marina?! – Jej głos był zaskoczony, a ona wyglądała nawet na lekko oszołomioną. „Dokładnie” - skinąłem głową z uśmiechem. „Witam, Śnieżno”..